اشعار

مدیـنه بـاز پُـر از آیـه‌های نـورانی‌ست            حریم وحی، ز انوار حق چراغانی‌ست

بلور نور به سقـف فلک مگـر بـسـتند؟            که این فضای مقدس همیشه نورانی‌ست

نـسـیـمِ بـال مـلائـک نـویـد مـی‌بـخـشـد            که فصل رویش گل، لحظه‌های روحانی‌ست

گلی به گلشن سرسبز وحی روئـیده‌ست            که کار پـیک امین خـدا گل‌افـشانی‌ست

به آیـه آیـۀ رویـش فـروغ تـوحـید است            به جلوه جلـوۀ او جلـوه‌های قـرآنی‌ست

جـلال و مـنـزلت اوست حـیـدری، امـا            شکـوه فـاطـمی او شکـوه رحـمانی‌ست

هر آن کسی که نصبیی نبرد از مهرش            به روز حشر نصیب دلش پشیمانی‌ست

فـروغ دیـدۀ ایـن آفـتـاب هـسـتـی‌بـخـش            شهـاب شب‌شکـنِ آسـمـانِ ظلـمانـی‌ست

بخوان دعای فرج را ظهور نزدیک است            گمان مدار که غیبت همیشه طولانی‌ست

بـاز شد پـنجـره‌ای سمتِ نسیمِ ملکـوت            نـور تابید در آئـیـنۀ صبح از جـبروت

تـشـنۀ بـوی نـفـس‌های بـهـارش بـودیم            از همان روزِ ازل مستِ نگارش بودیم

چه حضوری که از او عشق بشارت می‌داد            چه طلوعی که خدا مُهرِ شهادت می‌داد

نفسش عطرِ سلام و صلوات آورده است            آسمان را قدمش آبِ حیات آورده است

عطر سیبی‌ست که از گلشنِ عرش آمده است            شاخِ طوباست و بر زینتِ فرش آمده است

هر طرف جلوۀ خورشید جمالش پیداست            حَسَن و نورِ حقیقـت ز کمالش پیداست

مـژده مـژده حــســنِ دومِ زهـــرا آمــد            سـیـزده صـورتِ اعـجـاز تـمـاشـا آمـد

نور افـشانیِ عالم همه از جلـوۀ اوست            آخرین حجتِ حق از ثمر و میوۀ اوست

پـدرش آیــنـۀ مـکـتـبِ صــادق بــاشـد            پـسـرش چـشـمـۀ قـرآنِ حـقـایـق بـاشد

از دمِ سـوسنِ او بـوی چـمـن می‌روید            صبح از جامِ لبش حُسنِ حَسَن می‌بوید

جـلـوۀ روشنِ او جـلـوۀ ایـثـارِ خداست            دامنش سبزتـرین دامنِ گـلزارِ خداست

به قـدم‌هـاش چـو داود گـل‌آرایـی کـرد            از دَمش حضرتِ یعقوب دل‌آرایی کرد

بـر لـبـش سـورۀ تـوحـیـد تـلاوت دارد            دامـنـش دولـتِ مـسـعـود امــانـت دارد

شده آن بزم نـشـینِ دمِ او چون عـیـسی            شده پروانۀ شمعـش به دو عالم موسی

حَسَن آئینۀ حُسنش به خدا اعجاز است            ز نسیمش همه درهای اجابت باز است

نور تابید و جهان غرقِ تبسّم شده است            کهکشان در نفسش ذره شد و گم شده است

یازده بار زمین سر به خضوع آمده است            از دمِ اوست که خورشید طلوع آمده است

یازده بار خـدا صورتِ احمد چو کشید            بینِ آن صورتِ زیبا رخ زیبای تو دید

یازده پنجـره وا شد به سوی دولتِ یار            آخرین پنجره مانده است به دستانِ بهار

شأنت این بس پسرت حضرت مهدی باشد            بعدِ حـق عـالـمِ مـا را مـتـصـدّی باشد!

ای حُـسـن بی‌هـمـتا دچـار عـزّتم کن            با لطـفِ بـی‌انـدازه‌ات بـد عـادتـم کن

با این بـدِ بی‌آبـرو هم، هـمنـشـین شو            همصحبتم باش و به دور از غربتم کن

فـرزنـدِ هـادیَ الاُمـم؛ بـابـایِ مـهـدی            در مـیـهـمـانـیِ هـدایـت دعـوتـم کـن

آخر زمان است و زمام از دست رفته            دور از بـلایـایـم کـن و با غـیرتم کن

بـگـذار در دسـتـم بـراتِ ســامـرا را            کـنـج حـرم فکری برای حـاجـتم کن

مثل هـمـیـشه بعـدِ یک پـابـوسیِ ناب            با دستِ پُر رد کرده؛ از غم راحتم کن

عمری به من لطف خودت را گوشزد کن            اصلا بـیـا یک‌ریـز غـرقِ مـنّـّتـم کن

انگـورهای بـاغ تو جـنّت نشان است            یک دانه‌اش را مرحمت کن رحمتم کن

از گوشـۀ چـشـمت شبِ مـیـلادت آقا            عیدانه یک خوشه عنایت قسمتم کن!

در شـب مـــیــلاد تــو دارایــی‌ام            گـشـته ایـنکـه مثل تو زهـرایی‌ام

از گـدایـی‌هـای پـیـش اهـل بـیـت            افـتـخــارم ایـنـکـه ســامــرّایـی‌ام

در گـدایـیِ مـن و اسـم شـمـاسـت            عــلــتــی دارد اگـــر آقـــایـــی‌ام

در حـرم دیـدم شده خـیلی شلـوغ            پـیـش تــنـهـایـی تــو تـنـهــایـی‌ام

قـسـمـتـم کـن بـازهم کـاری کـنـم            دارد از کـف مـی‌رود کـارایـی‌ام

بسکه گـرم از لحـظـۀ وصل توأم            سرد خـواهـد شد کـنارت چایی‌ام

قسمت عالم دو تا شـش گوشه شد            من در این تکرار، پـائـینْ پایی‌ام

بـا تـمـام خـویـش ســویـت آمــدم            چـون فـروش عـید اسـتـثـنـایـی‌ام

سـیـرتی درشـأن درگـاهـت نـشـد            چون گرفتم صورت از دارایی‌ام

جهان به کام غـلام امام عسکری است            که شاه می‌شود آنکه غلام عسکری است

بـرای بـار دهـم مــرتـضـی نـمــا آمــد            نمای عرش، مزین بنام عسکری است

زمین اگر پس از این رنگ و روی دیگر یافت            ز روشـنـایـی مـاه تـمام عسکری است

شـراب نـاب چـکـیـد از لب گـدا ایـنجـا            اگر فـرشـته هوایی جام عسکری است

رسـیده کـعـبه برای طـواف قـبـلـه نـما            که قبله حاجی بیت الحرام عسکری است

حلال زاده کشیده است به عمو این بار            کـرامت حـسنی در امام عسکری است

کـبـوتـران مـدافـع اســیـر سـامــره‌انــد            که این ز خاصیت جذب بام عسکری است

کـریـم کار ندارد که کـیـست سـائـل او            نگاه خاص ز الطاف عام عسکری است

گـدای سـامـره‌ایـم و نـمـی‌رویـم از رو            همیشه روی گدا از مرام عسکری است

برای مهـدی‌اش انـگـار یـار می‌طـلـبـد            "هرآنکه کرد اطاعت"، غلام عسکری است

قـیـام کـن! کـه جـلـودار رهـبــری آمـد            کـسی که دل بـرد از ما به دلـبـری آمد

به حُسن طـلـعـت او مـاه، مـشتری آمد            دلـیـل و مـعـدلـت و دادگـسـتــری آمــد

کـمال و معـرفت و جود، عـسكرى آمد

به پـیـروان ظـفـرمـنـد راه او، صلوات

بر او سـلام که شـایـسـتۀ سلام است او            که از سـلالۀ ابن الرضا به نام است او

که هاشمی نسب و فاطمی مرام است او            کـه یـادگـار بـرومـنـد ده امـام اسـت او

به شهر سامره مصداق فیض عام است او

به نور و جلوۀ رخسار ماه او، صلوات

جمـال گـلـشن تـوحـیـد را تـبـسم اوست            مسـیح عـترت اطهـار را تجـسم اوست

کـلـیم با شجـر طـور در تکـلـم، اوست            که دومین حسن، ابن الرضای سوم اوست

ز حادثات جهان، جان‌پـناه مردم اوست

به هر که راه برد در پـناه او، صلوات

خدای خوانده به حُسن جمال خود، حَسنش            ستارۀ سحـری، خـوشه‌چـين انجـمـنـش

شـفـای دیـدۀ یـعـقـوب، بوی پـیـرهـنش            که دیده ماه فلک، گل بریزد از دهنش؟

شمـیم وحی خـدا می‌تـراود از سخـنـش

به عطر و رایحۀ دل‌بخواه او، صلوات

ستارگان همه شب شمع محـفلش هستند            فرشتـگـان به ادب در مـقـابـلش هـستند

مـوالـیـان خـداجـوی سـائـلـش هـسـتـنـد            معـاشـران همه محو فـضـائـلش هستـند

به آیـه آیـۀ قـرآن که در دلش هـسـتـنـد

شده‌ست سـورۀ قـرآن گواه او، صلوات

نـگـاه او، به گـل تـازه چـیـده مـی‌مـانـد            شـمـیم او، به گـلاب چـکـیده مـی‌مـانـد

لبـش، به غـنچـۀ شـبـنـم نـدیـده می‌ماند            قـدش، به سـرو ز نـور آفـریده می‌ماند

دلش به پـاکی صبـح و سپـیـده می‌مـاند

به سجدۀ سحـر و صبحگـاه او صلوات

امام گفت که یک‌رنگ باش و یک‌رو باش            برای سنـجـش اعـمال خود ترازو باش

برای خدمت و ایثار دست و بازو باش            مباش در پی شهرت ولی خـداجـو باش

هـمیـشـه یـاد خــدا و عـنـایـت او بـاش

به اوج و منـزلت دیـدگـاه او، صلـوات

کسی که مهر و محبت مرام مهدی اوست            کسی که قسط و عدالت پیام مهدی اوست

کسی که فتح و ظفر در قیام مهدی اوست            کسی که ختم امامت به نام مهدی اوست

سلامت دو جهان، در سلام مهدی اوست

به جـذبـه‌های بـدیـع نـگـاه او، صلوات

وقـتی رسـد ز میـکـده بار طـعـام ما            کم مانده عـطر بـاده بگـیرد کـلام ما
عکس تو در پیالۀ ما نقش بسته است            ساقی نگـیر خـرده به شُـرب مدام ما

از دست تو رسید شراب طهـورمان            باقی‌ست جای دست تو بر روی جام ما
جز تو کسی به حاجت ما اعتنا نکرد            جـز تو کـسی نـداد جـواب سـلام مـا
مست تـوأیـم در هـمۀ طـول زنـدگی            هستی تو حُسن مطلع و حُسن ختام ما
پیـداست رد پـای تو حتی میان شعر            نامت چه خوش نشسته در ابیات خام ما
سامان دهد مگر قـلم خـواجه باز هم            بر شعر نـوسـروده، ولی نـاتـمـام ما
"هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق            ثبت است بـر جـریـدۀ عالم دوام ما"
این شعرها به اذن خدا حرف می‌زنند
آری هـنوز قـافـیـه‌هـا حرف می‌زنند

سـرداب سامـرای تو بیت الحـرام ما            هر بوسه بر ضریح تو شد استلام ما
ما نذر کـرده‌ایم که قـربـانی‌ات شویم            آقا بگـو که سـر بـبـرنـد از کدام ما؟
یک شب اگر بدون ولایت سحر کنیم            شیری که خورده‌ایم ز مادر، حرام ما
مهرت به غیر شیعه نصیب کسی نشد            این عشق را سند زده زهرا به نام ما
جز خـانۀ کـریم که جـایی نـداشـتـیـم            پُر شد همیشه خانه‌ات از ازدحـام ما
از برکت نگاه تو ما رزق می‌خوریم            ذکر حسن حسن نـمک هر طعـام ما
در خاک کوی تو اثر از کامیابی است            از تربتت به کام و، دو عالم به کام ما
بد دردی است هجر حرم؛ مرهمی بده            در دست توست نسخه‌ای از التیام ما
وقت طواف مرقد شش‌گوشه‌ات رسد            یکـبـاره عـطر کـربـبـلا بر مـشام ما
اقـبال‌مـان بـلـند، که هـستـیم خـادمت            حسرت برند حور و ملک بر مقام ما
از حرمت تو روز جزا حفظ می‌شود            در پیـش دیـدگـان هـمـه احـتـرام مـا
از حب قـیـمتـیِ تو قـیـمت گـرفته‌ایم
با نـوکـری تو همه عـزت گـرفـته‌ایم

ای حجـت مـلائکه مـولای جـبـرئیل            آئـیــنـۀ نـمـونـه و مـولــود بـی‌بـدیـل
گهواره احتیاج نداری چرا که هست            هر لحـظه بالش سر تو بال جـبرئیل
حاجت به دست آمده از شوق بسته‌اند            حور و فرشته بر پر قنداقه‌ات دخیل
دلـبـسـتـۀ نـگـاهـت اهــالـی آسـمــان            بر خلقت زمین و زمان بوده‌ای دلیل
کـوثـرنـشـانی و هـمـۀ عـمـر تـشـنـۀ            یک بوسه بر قدوم تو لب‌های سلسبیل
لبخند عـاشـقـانـۀ دنـیـا! نـهـفـته است            صدها رمان تازه در آن خندۀ طویل
جز تو کسی که لایق نام حـسن نبود            چشمت جمیل، خال جمیل، ابرویت جمیل
پیغـمبران به دیدن تو صف کشیده‌اند            یحیی و هود، یوسف و نوح، آدم و خلیل
در قـدمت نجـابت تو شـک نمی‌کـنیم            هستی شبیه مادر خود فاطمه، اصیل
تنها نصیب توست که قـائم بپـروری            دیگر پدر سـراغ نداریم از این قـبیل
عیدی بده به این همه دل‌های غمزده
آقای خوب من! خبر از مهدی‌ات بده

دل به دریـا زد و کنایه به ماه            پرده واکرد از آن رخ دلخواه

خالق این جـمال زیبا کـیست؟            وحــــدهُ لا الـــــه الا الــــلـــه

یک جهان لطف در کرشمۀ ناز            یک جهان مِهر در پگـاه نگاه

پسر هادی است و او را هست            دخـتتر شاه روم خـاطـرخـواه

آمدم جـان دهـم بـرایش کـاش            بـنــوازد مـرا بـه تـیـر نـگــاه

نـرسد دسـت ما به ساحـت او            قـدر او عـرش قـد مـا کـوتــاه

چه بـگـویـم به مـدح آیـۀ نـور            من که هستم اسیـر نفـس سیاه

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفــتـاب گــردان اسـت

سخـنـش عـطر وحی را دارد            کـلــمــاتــی خـــدا نــمــا دارد

فـیـض در بوسی حـریـمش را            خضر و عیسی جدا جدا دارد

کعبه از فـیض دیدنش جا ماند            غـیبت این قَـدْر خـون‌بها دارد

دست حاجت نشان دهد بر دوست            هـر کـه سـودای سـامـرا دارد

دل عـشـاق از تـجـلـی شــوق            شــــادی سُـــرَّ مَــن رَءا دارد

حَسن عسکری که حُسن رخش            یک جهان حُـسن کـبـریا دارد

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفــتـاب گــردان اسـت

قـامتـش اعـتدال عدل خداست            قـدر او تا هـمـیـشه نـاپیداست

در زمانیکه تیغ سرکش خصم            بی‌محـابا به شیعـیان برخاست

جوشن از صبر و حلم و تقوا داشت            بــا تــقــیــه سـپـاه را آراسـت

تـا مـبــادا کـه شـیـعـۀ عـلـوی            خدشه بیند از آنکه اهل جفاست

خون دل خورد و حفظ وحدت کرد            اگر از شیعه مکتبی برجاست

در خـلاف مـسـیر اگر بـرویم            اختلاف است و این رویّه خطاست

آنچه آن مـقـتـدا کند حق است            آنچه آن دل ربـا کـند زیـباست

نـام ابـن الــرضـا ســزاوارش            نورچشم است و نور چشم رضاست

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفـتــاب گــردان اسـت

مـاه رویـت کـه آشـکــار آیــد            مـهـر بـر بــام روزگــار آیــد

مو که از رو کـنـار می‌ریزی            آیـت لــیــل و الـــنــهــار آیــد

در شبـانـگـاه شـانـه‌ات شـاهـد            بـه تـــمــاشــای آبــشــار آیــد

نـاز کـن تا جـهـان نـیـاز شود            ناز تو یک جـهـان به کار آید

نـامـه با چـنـد خـط نوشتی که            شـعـیــه‌ات بـا تـقّــیـه بـار آیـد

بعـد تو نـیـز شیـعـه صبر کند            بـا غـم مـهــدی‌ات کـنــار آیـد

شب هجران اگرچه سخت بُوَد            راحـتـی نـیــز بـر مــدار آیــد

می‌رسد آن زمان که یار رسد            روز پـــایــان انــتــظــار آیــد

عـلـیِ دیـگـر از کـنـار حــرم            تـکـیـه بر رکـن مستـجـار آید

تـا زنـد ریــشـه سـتـمـگــر را            دسـت بـر تـیـغ ذوالـفـقـار آیـد

هر کجا رو کند به وصف رخش            از لـب خـلـق ایـن شـعـار آیـد

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفـتــاب گــردان اسـت

فـروغ داوری آمـد؛ امام عسکـری آمد            نسـیـم دلبـری آمد؛ امـام عـسکری آمد

ببین تا بی‌کرانها را حریم آسمان‌ها را            که مهر و مشتری آمد امام عسکری آمد

کنون گنج گهر بنگر تجلای قمر بنگر            به گوهر گوهری آمد امام عسکری آمد

امامی از تبار گل به گلشن این بهار گل            برای سـروری آمد امـام عـسکری آمد

گلی از گلشن قرآن که دارد چهرۀ تابان            به عطر حیدری آمد امام عسکری آمد

به روی فرش از یک سو به دست عرش از یک سو            لـوای بـرتـری آمد امـام عسکـری آمد

افق‌های ولایت را کران‌های هدایت را            مه حـق بـاوری آمد امام عسکری آمد

گلاب و گل مکرر شد گل و گلشن معطر شد            درختان را بری آمد امام عسکری آمد

امام دیگری ما را ز سـوی ایـزد یکـتا            بـرای رهـبری آمـد امام عـسکری آمد

ز مشرق های دین پرور نمایان شد هزار اختر            و مهـر خـاوری آمد امام عسکری آمد

شب دل را کنون "یاسر" چه در باطن چه در ظاهر            مـه روشن‌تـری آمد امـام عسکری آمد

باز رنـگ آسـمـان می‌شود نیـلـوفـری            یاس دارد روی لب نغـمه‌های دلـبری
می‌نشیند روی گل گَردی از جنس سحر            می‌وزد از باغ‌ها بوی عطر عسکری

چلچـراغ عشق شد خوشه پـروین ازو
دامن خود را زمین می‌کند رنگین ازو

می‌شکـافـد آسمان می‌شکـوفـد اطلسی            عطر و نور و روشنی می‌چکد از او بسی
مثل تو ای آفـتاب ای بلـور چـشم گـل            یا نـدارد هـیچ کـس یا نـیـاورده کـسی
پـرده‌دار حُــسـن تـو آفـتــاب خـاوری
ای درخشان‌تر ز عشق یا زَکیُّ الْعسکری

ای معطّر جان و دل از ربیع الثّانی‌ات            جَـنَّـةُالْـمَأوای جـان جـلـوۀ روحانی‌ات
ای بهـشـت بـی‌بـدیـل آفـتـاب روی تو            وی رواق چـشم‌ها طلعـت نـورانی‌ات
ماه و خورشید از رُخت در جهان تابیده‌اند
بوده‌ای لایق تو را گر حسن نامـیده‌اند

مادر پاکت حُدَیْث از گل روی تو گفت            از طراوت بخشیِ روی نیکوی تو گفت
روی فرش پرنیان ماه را در بر گرفت            در تبسّم شد، شکفت از شب موی تو گفت
با زلال چشم تو موج می‌زد خـنده‌اش
آسمان روشن شد از مولِد فرخـنده‌اش

ای مدینه، آسـمان می‌درخـشد با گُـلت            روی دستان زمـین شد شکوفا تا گُلت
می‌نشاند روی دل دسته گلهایی ز نور            می‌تکاند روی ماه رنگ سبزش را گُلت
این گُـلت آئیـنـۀ نقـش‌های دلـبـری‌ست
روی گلبرگ فلق عطر روی عسکری‌ست

ای حریمت وسعت بی‌کران سبزه‌زار            چارده خورشید را یک بهار آئـینه‌دار
ای که ماه چهره‌ات روشنای دیده‌هاست            وی که حُسنت عشق را می‌برد سمت بهار
ما هـمه دلـدادۀ حُـسن دلـجـوی تـوأیـم
آفـتـابـا کـن نظـر ذَرّه در کـوی تـوأیم

کوی تو در سامرا قبله‌گاه جان ماست            آن حریم با صفا روضۀ رضوان ماست
مروه دل مرقدت، زمزم جان عطر توست            جای‌جایِ تربتت باغ گل افشان ماست
در طواف چـشم تو آمده جان یا حسن
در حضورت می‌شود غنچه خندان یا حسن

آسـمـانـی بـنگـریـم روز مـیـلاد تو را            ماه دلها کـرده‌اند روی شـمـشاد تو را
یا امام عسکری برده‌ای دل از بهشت            داده‌اند انـگـور عـشـق بـاغِ آبـاد تو را
شد مزیّن هر افـق از نـگـین چـشم تو
گشت "یاسر" از شعف خوشه چین چشم تو

به افـتـخـار سـلامی نـشـسـته‌ام بنـویسم            در انـتـظـار کـلامـی نشـسته‌ام بنـویسم

دلم مُجلّیِ نـورِ جـمال حُـسنِ حَـسن شد            به یُـمنِ پـرتـوِ نـامـی نـشـسته‌ام بنویسم

قـلم ز لفـظ و بیانِ لبِ تو نـوش گرفـته            من از تَـراوشِ کامی نشـسـته‌ام بنویسم

ز شأن و شوکت و قدر و شکوه و منزلتِ وِی            ز اقـتـدار امـامـی نـشـسـتـه‌ام بنـویـسـم

نه عارفم، نه ادیبم، نه عالمم، نه معـلم            ز جـایگـاهِ غـلامی نـشـسـته‌ام بنـویـسم

قلم به حرف درآمد که هان! به جَهر بیان کن

تو ای نفَس به سخن آی و رازِ خویش عیان کن

سروشِ منـظرِ اَعـلا پیامِ عـرشِ معـلّا            بـشـارتِ دگـری از عـلـیِ عـالـیِ اعـلا

به سینه زمزمه آمد به عرش قائمه آمد            عـزیـز فــاطـمـه آمــد ولـیِ والـیِ والا

دهد شبـیهِ پـیـمـبر ز لب شهـادتِ داور            کــلامِ اول و آخـــر، نــفـــیــرِ آیــۀ اِلّا

ز ابتـدای تـولـد در اوست حـالِ تـعـبّـد            به ذکرِ حمد و تشهد نشـسته بِینِ مصلّا

دعا و گریه و ذکرش، صفای خنده و فکرش            تمامِ سجدۀ شکرش، تبرّی است و تولّا

به مادرش که سلیل است، سُلاله‌ای ز خلیل است
که میوۀ دلِ هادی، وصیِّ ربِّ جلیل است

چه گویم از حسن و جلوه‌های داوریِ او            که شرحِ سورۀ حمدش نشان ز سَروریِ او

فضائلش همه بی‌حد، مناقبش چو محمد            ستـوده هـادیِ دین، سـیـرۀ پیـمـبری او

مدایحش چه فراوان، فزون ز دفتر و دیوان            هزار بارِ شتر، شرح و وصفِ حیدری او

خوشا قیام و قعودش، خوشا رکوع و سجودش            که حالتی است وجودش، ز نورِ کوثری او

هنوز هم که هنوز است، چراغ عِلم فروز است            سپاهِ جـهـل بلـرزد ز نامِ عـسکـری او

به وجهِ اَحسن و اَکمل، غدیر از اوست مُسجّل
تو خود حدیث مفصل بخوان از اینهمه مُجمل

نِگر ز روی ربـوبی، تجـسمِ عـلـنی را            بـبـین به دامن هـادی تجـلّیِ حـسنی را

همانکه چار محمد، همانکه چار علی داد            کند ز «کُن فیکون» باز کارِ ناشدنی را

خدا ز روی حَسن، حُسنِ یوسفی دگر آورد            رساند بارِ دگر خارِ چشمِ خصمِ دَنی را

به معجزات و کرامات، چشمِ فتنه کند کور            به تیرِ غـیب کند محو، خائنِ وطنی را

برای آمدنِ مهدی اَش، بشارتِ زهراست            دهد به ارتشِ اسلام، قولِ لشگرِ یمنی را

اگر چه دشمنِ تو، چشمِ دیدنِ تو ندارد
خدای شیعه دلِ خوش، ز دشمنِ تو ندارد

مُبلّغی ست حقیقی، حسن به مکتبِ طاها            معلمی ست حسینی، به شرحِ خطبۀ زهرا

حسن چراغ هدایت، حسن امیر ولایت            بدوستان همه رحمت، برای خصم اَشِدّا

ز دستگیریِ یاران، اِبا نکرد به یک آن            پُر از عنایت و احسان برای مردمِ دنیا

اگر نهان ز حضور است، زمینه ساز ظهور است            رود به گوشۀ زندان برای غـیبتِ کبرا

به گریه روز و شبِ او گذشت گوشۀ تبعید            برای جدِّ غـریـبش، نمود روضه مهـیا

دلش هماره حزین از غمِ اسارت زینب
که کوفه بود دمادم، پیِ جسارت زینب

اگرچه رفت به تبعید و دید سختیِ زندان            ندید مجلسِ شام و نگشت ساکن ویران

ندیـد لفـظِ کـنـیزی به اهـل‌بیت بگـویند            ندید تهمت و توهین، ندید خاریِ دوران

نَبست دستِ حسن را کسی به سلسله هرگز            نـشد کـبـود تـنِ او ز تـازیـانـۀ عـدوان

ندید نعشِ جوانش، نخورد نیزه دهانش            بزیرِ تیغِ ستمگر، نماند پیکرش عریان

رسید لحظۀ آخـر به کـام تـشـنۀ او آب            نماند پیشِ فرات و کنار علقمه عطشان

سـلام ما به تو و انـتـقـام صبحِ قـریبت
سـلام مـا به تـمـامِ مـدافـعـان حـریـمت

به روی بـال مـلائک سـوار می‌آیـد            بــرای آمــدنِ آن ســـوار، مــی‌آیــد

بگو به لب که برای گرفـتن حاجت            چقـدر یا حسن امشب به کار می‌آید

به غیر اینکه به اذکار یار مجبوریم            چه کاری از من و از اختیار می‌آید

چـقـدر روی تو بـر آسـمـان سامـرّا            شـبـیـه مـاه به شـب‌هـای تـار می‌آید

خیال وصل تو تنها برای سامرّاست            که بـا مـدیـنـه سـر تـو کـنـار می‌آید

برای خـاطـر فـرزند خویش می‌آیی            شبیه شـیر که شب از شکـار می‌آید

بگو به منتظران پِلک را غلاف کنند            یـگــانـه مُـنـتَـظِــرِ انـتـظـار مـی‌آیـد

مِیِ تو چیست که نوشید هرکه از صحنت            خُـمـار می‌رود از تو خُـمـار می‌آید

شبـیـه دور حـرم در زیارت ارباب            به زائران تو پس کِی فـشار می‌آید؟

حسین آمده یک بار، چیست غیر کَرَم            دلیل این که حـسن هم دوبـار می‌آید

حسن شدی که بگوید به تو امام حسن            حـسن شـدن به تو با افـتخـار می‌آید

شب ولادت تو بهـتـرین شب ما شد

شبی که رحمت حق شامل دو دنیا شد

حسن شدی که کریمان فقط دوتا باشند            دوتا کـریم در عـالـم برای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقیع برگشتند            کـبوتـران همه راهـی سـامرا باشند

دلیل خوشۀ انگور عسکری این است            که تـاک ها ننـشـیـنـند روی پا باشند

حسن شدی که میان مُضیف چشمانت            تمام شهـر به عـشق شـما گـدا باشند

حسن شدی که به هنگام بردن نامت            بـقـیـع آمـده‌ها یـاد مـجـتـبـی بـاشـند

حسن شدی که شـبـیه بقـیع اینجا هم            همیشه گنبد و گلدسته سر جدا باشند

حسن شدی که شـبیه بقـیع، خُـدّامت            به دور قـبر تو ذرّاتِ در هوا باشند

حسن شدی که غریبی غریب‌تر باشد            که زائران تو در بین کوچه‌ها باشند

حسن شدی که غریبی به اوج خود برسد            که خادمان تو در شهر کربلا باشند

شب ولادت تو بهـتـرین شب ما شد

شبی که رحمت حق شامل دو دنیا شد

پری برای منـاجـات نیـمه‌شب بدهـید            نگـار آمـده پس بـاده روی لب بدهـید
مرا همیـشه فـقـیر الحسن لقـب بدهید            مـرا ز قـوم بـنـی سامـرا نسب بدهید

سرم که گرم تو شد خوب و سربه راه شدم
مـسـافـر سـفـر «سُـرِّ مَـن‌ رَءا ه» شـدم

خوشم که محمل لیلی رکاب داد به من            مجال دیدن رویش به خواب داد به من
خمار بودم و ساقی شراب داد به من            شرابی از نجـف بـوتـراب داد به من

که از نجف بروم سامـرا و هو بکشم
حدیث عشق تو را به هزار سو بکشم

دلم‌ به گیسوی تو بسته است وا نکنی            جـدا شـدم ز هـمه تا مرا رهـا نکـنی
نیـاید آنکـه مرا خـاک زیـر پا نکـنی            بگـو چـکـار کـنم گر مرا دعا نکـنی

حرام‌ باد نفـس گر که نیست پای شما
مباد سـر به تـنم‌ گر نـشـد فـدای شما

خـدا نوشت خـدایی کـنی و سر باشی            برای من، منِ بی‌دست و پا پدر باشی
به شیعـیان گـرفـتار خود سـپر باشی            امام مـفـتـرض الطـاعـه بـشـر بـاشی

من آمدم به سویت از سوی ملیکه قم
مــرا پــنــاه بــده ای امــام یــازدهــم

تــمـام مـردم ایـران تـب شـمـا دارنـد            امـیـد پـر زدن سـمـت سـامـرا دارنـد
چه اشـتـیاق عجـیبی به آن هوا دارند            به دل هـوای ضـریـح جدید را دارند

پرم بده روی آن گنبدی که خورشید است
کسی شبیه تو آقا کجا و کی دیده است

خراب شد حـرمت باز زود احـیا شد            در حـرم به روی خیل زائران وا شد
دوباره دور تو از زائران چه غوغا شد            ز نـور گـنـبد تو کل شـهـر زیـبـا شد

میان‌ صحن از بغض سینه می‌سوزد
دلـم بـرای غـریب مـدیـنـه می‌سـوزد

اگرچه یک حسن فـاطـمه حـرم دارد            ولی یکی دگرش غم بروی غـم دارد
نه گنبد و نه ضریح و نه یک علم دارد            و صحن خاکی او اشک و روضه کم دارد

بـرای غـربت او تـا ابـد سـخـن دارم
هرآنچه را که خدا داده از حسن دارم

دوباره دفترِ شعرم پر از «حسن جان» است           به سرزمینِ غـزلـواره؛ واژه‌باران است

چه ریسه‌ای‌ست، که تسبیحِ نور، بافته‌اند           برای ذکـرِ من امشب سـتاره‌بـندان است

بـه عــشـقِ آمـدنِ ایـن سُـلالـۀ رضــوی           نباتِ شـعـرم، سوغـاتیِ خـراسـان است

همانکه چهرۀ او سُرَّ مَن رأی‌ست، رسید           به نورِ مقدمِ او کور، چشمِ شیطان است

کـریـم‌زاده و مانـنـد مجـتـبـاسـت، کـریم           هر آنکه در نَزَد این خانه را پشیمان است

اگـر چه شُـهـرۀ خـلـق‌انـد سـامـرایـی‌هـا           ولی گـداییِ او شـغـلِ اهـلِ ایـران اسـت

به حج نرفت، ولی کعبه نیز، می‌دانست           که او مجاورِ هر روزِ صاحبِ خانه‌ست

زیـارتِ حـرمـش بـا ظـهـورِ فـرزنـدش           تـمام خواسـتۀ ما؛ هم این و هم آن است

اگر چه شاد، ولیکـن پُر از غـمیم، همه           و بدترین غمِ این روزگار، هجران است

خـدا کـنـد که بگـویـند، در شب مـیـلاد:           شب جـداییِ از یار، رو به پـایـان است

در هشتم از ماه ربیع لطف مکرر آمده           بر خاکیان از سوی حق ماه منـوّر آمده
از نسل آل مصطـفی روح مطهـر آمده           ای عاشقان ای عاشقان جود مصوّر آمده

آمد گلی در این جهان با عطر و بوی حیدری
در خانه هادی رسید امشب امام عسکری

شهر مدینه بهر او چون وادی طور آمده           حوران جنّت از سما با شادی و شور آمده
جبریل بهر تهنیت شادان و مسرور آمده           چون مظهر ذات خدا نورٌ علی نور آمده
با خلق و خوی فاطمی این گل بود حیدر مرام
بر خلق عالم از کرم حق داده امشب بار عام

امشب ز دریای شرف دُرّ ثمین آمد پدید           از آسمان دین حق خورشید دین آمد پدید
در بیت هادی مظهر حیِّ مبین آمد پدید           ای شیعیان مرتضی حبل‌المتین آمد پدید
برگـو به شیـعه مـایـۀ آرامش جان آمده
ای دردمندان جهان دارو و درمان آمده

از سوی خالق بر زمین بر شیعه عزت می‌رسد           امشب ز یمن مقدمش باران رحمت می‌رسد
نوری دوباره جلوه از قرآن و عترت می‌رسد           یازدهمین دُرّ ولا از بحر عصمت می‌رسد
ای اهل دل هنگامۀ جشن و سرور و شادی است
روشن از این نور جلی چشمان و قلب هادی است

نجل علی و فاطمه نور دل پیغمبر است           این نور حق دوم حسن از دودمان حیدر است
پور امام هادی و بر کل هستی رهبر است           چون جد و آبائش حسن شافع به روز محشر است
این گلبن عالی نسب ماه جمالش هاشمی‌ست
او مظهر ذات خدا خوی خصالش فاطمی‌ست

در زهد و تقوا و شرف چون حضرت طاهاستی           سوسن بود مادر ولی زیبا گل زهراستی
در هر کجا گر بنگری شور و شعف برپاستی           امشب گل بـاغ نـقی زینت ده دنیـاسـتی
از یمن این زیبا پسر شهر مدینه گلشن است
چشم تمام اهل دل از مقدم او روشن است

با عطر و بوی احمدی ماه جمالش کوثری‌ست           بهر دهم مولای دین او مجتبی دیگری‌ست
چون جد مظلومش حسین او شیوه اش روشنگری‌ست           این حیدری خوی و خصال مولای عالم عسکری‌ست
با اذن خـلاق مـبـین کار خـدایی می‌کند
از مشکلات این جهان مشکل گشایی می‌کند

امشب ز شادی و شعف شیعه شده دلشاد تو           رفته مدیـنه این دلـم اندر شب میلاد تو
مولای عـالم یا حسن دلها نمـوده یاد تو           بنهاده حق در قلب من مهر تو و اجداد تو
شادم که از لطف خدا دلخسته مهمان توأم
از روز اول یا حسن ریزه خور خوان توأم

تو گلبن عصمت ولی من بر تو خارم یا حسن           از لطف خاص کبریا حب تو دارم یا حسن
مهر و ولایت در جهان داد اعتبارم یا حسن           شد نوکـری درگه تو افـتخـارم یا حسن
هستم تمام عمر خود شرمندۀ احسان تو
با دست خالی آمدم دست من و دامان تو

مولای خوبان جهان جانم فدای تو حسن           شکر خدای مهربان هستم گدای تو حسن
در دل نهاده ذات حق مهر و ولای تو حسن           گشته بهشت و جنت من سامرای تو حسن
مولا ز طفلی از کرم مهرت عجین شد با گلم
با یک نگاه مرحمت حل کن تمام مشکلم

ای غنچه یاس فاطمی مجنون صحرای توأم           شد افتخارم در جهان خاک کف پای توأم
از کودکی مولای من غرق تمنای توأم           لطف خـدا شد شاملـم مست تولای توأم
ای آنکه هستی در جهان بر شیعیان چون آفتاب
بر این دل زار (رضا) نور ولایت را بتاب

باز هم دل وا شد از فصل بهار سامرا            آمــده نـــورالله والا تـــبــار ســـامـــرا
دومـیـن مــاه دل آرای دیــار ســامــرا            در حـقـیقت بر دل عـالم قـرار سـامرا

آمده دوم حـسن در خـانـۀ چـارم عـلی
از جبین انورش کلّ جهان شد منجـلی

بر روی دست حُدَیثه، دُرنشان حیدر است            هم جواد و هادی و ابن الرضای دیگر است
او صدف بر گوهر والامقام آخر است            کوری عباسیان بر اهل عالم سرور است

او دهـم نائب برای منصب حـیدر شده
هرکه باشد منکر این امر حق کافر شده

او بهـارِ در زمستانِ ربیع الثانی است            از طلوعش بر غروب غم دم پایانی است
بر روی عرش معلاّ بزم نغمه‌خوانی است            گوئیا شخص خدا در این مجالس بانی است

آمده دوم حسن زان رو ربیع دوم است
در حقیقت مطلع این ماه روز هشتم است

من شدم نوکـر شده آقا امـام عسکـری            تا ابـد آن نـور پـا بـرجا امـام عسکری
شد نجـات محـشر فـردا امام عسکری            دین من گـردیده کامل با امام عسکری

بر روی قلبم خدا نام حسن جان را نوشت
خاک من را از ازل با بغض اعدایش سرشت

خـوانده او راه تقـرّب را تـولاّی بتـول            دشمـنی با دشمـنان آل او اصل اصول
طبق قرآن، طبق هر وحی خدا، گفته رسول            هر عبادت با تبری می‌شود تنها قـبول

او تمام هست را پابست حیدر خوانده است
هر که دارد بغض اعدا را برادر خوانده است

ای پـدر بـر آخـرین گـلـدسـتـۀ آل عـبا            بر ظهور مـهـدی‌ات آقا دگر بنـما دعا
کی شود شیعه ز درد دوری‌اش دیگر رها            بر رخ زیـبای او این دیـده گردد آشـنا

می‌شود روزی تماماً شیعه شهر سامرا
می‌رود با مهدی‌ات شیعـه پیـاده کربلا

دوباره موج شادی تا ثریا می‌برد ما را           چو بوی گل به باغ آرزوها می‌برد ما را

تو گویی پور موسی خیمه زد در وادی سینا           که نور روی او تا طور سینا می‌برد ما را

گل روی امام عسکری ای دل تماشایی ست           که شوق دیدنش بهر تماشا می‌برد ما را

نسیمی آشنا همراه خود همچون غبار امشب           به سوی کوی او بهر تمنّا می‌برد ما را

اگر چه کمتریم از ذرّه اما جذبۀ شوقش           به سـوی آفـتاب عـالـم آرا می‌برد ما را

بزن دست طلب بردامن مهر وتولاّیش           که این مهرو ولا تا عرش اعلا می‌برد ما را

به ساحل می‌برد ما را امید رحمتش آخر           اگر موج گنه دریا به دریا می‌برد ما را

بود منجی عالم مهدی موعود فرزندش           که یادش سوی گلزار تولاّ می‌برد ما را

پی او کاروان درکاروان دل می‌شود راهی           که شوق وصل او صحرا به صحرا می‌برد ما را

وفایی جذبۀ این عشق را نازم که تا یثرب           به بـال آرزو بی‌مـنت پـا می‌بـرد ما را

عـالـم هـسـتـی چـه رویـایی شـده            در مدیـنه شـور و غـوغـایی شده

هـر دلی امـشب مـسیـحـایی شـده            خـانـۀ هـــادی تــمــاشـایــی شـده

سـر زد از یـثـرب مه هر انجـمن

آمـده در ایـن جـهــان دوم حـسـن

درب رحـمت بر روی ما وا شده            شور عـشق و عـاشـقی معـنا شده

در گــلـسـتــان ولا گــل وا شــده            هـــادی دیـن خــــدا بــابـــا شــده

آمـده مـنـشـور عــشـق و دلـبـری

حـجـت بـر حـق امـام عـسـکـری

نـوری از انـوار سـرمـد می‌رسد            از خـدا الـطـاف بـی‌حـد می‌رسـد

غـنچـه‌ای از بـاغ احـمـد می‌رسد            حــامــی دیـن مـحــمــد مـی‌رسـد

عــاشـقـان هـنـگـام شــادی آمــده

در جـهـان فـرزنــد هــادی آمــده

از مـدیـنـه ســرزده نــوری دگـر            نـخـل دیـن بـار دگـر داده ثــمــر

هـادی دیـن در بـغـل دارد قــمـر            روی ماه عـسکـری شد جلـوه‌گر

رهــبــر دنـیـا و دیـن آمــد ز راه

می‌بـرد دل از پـدر بـا یک نـگـاه

در ســپـهــر دیـن حـق مـاه آمـده            بــــاز از ره هـــــادی راه آمـــده

رهـــزن دلـــهــای آگــــاه آمـــده            عـسـکـری با عـزّت و جـاه آمـده

نــور بـخــش کـل هــسـتـی آمــده

مــظـهــر یـکــتـا پـرسـتــی آمــده

عـاشـقـان عـیـد آمـده عـیــد آمـده            از ســوی حـق نــور امــیـد آمـده

نــوری از انــوار تـوحــیــد آمـده            در سپـهـر عـشـق، خورشید آمده

عـید مـیــلاد عید هم عـهـدی شده

زیـنت مـجـلـس ابـاالـمـهـدی شده

این پـسـر نـور خـدای داور است            از تـبار حـضرت پیـغـمـبر است

در شجاعت همچو جدش حیدر است            او شفیع شیعـیان در محـشر است

این پسر ابن الرضای سـوم است

همچـو اجـدادش پـنـاه مردم است

حیدری خصلت بود زهرا صفات            روح ایـمان، معنی صبـر و ثبات

بر هـمه باشـد حـسن باب نـجـات            نــام او حـلال جــمـع مـشـکـلات

مـهـر و حُـب او بـود نــور امـیـد

شیـعۀ او تا به محـشـر روسـپـیـد

این پسر باشد چون زهرا با وقار            پای تا سر لطف وجـود و اقـتدار

داده بـر شـیـعـه ولایـش اعـتـبـار            بـیـقـراران را بـود مهـرش قـرار

همچو هادی او بود خورشید دین

شیـعـیـان را او بود حـبل المـتـین

عـالـم هــسـتـی بـود حــیــران او            من مسلـمان گـشـته از ایـمـان او

گـشته ام از لطف و از احسان او            در شـب مـیــلاد او مـهــمــان او

کـار ایـن مـولاسـت ذرّه پـروری

هـسـتم از طـفـلی گدای عسکری

غـرق در دریـا مـنـم، تو سـاحـلم            بـر در کـویـت ز طـفـلـی سـائـلـم

بـا ولای تـو در عــالــم کــامــلـم            لـطـف تو مـولا شد امشب شامـلم

ای که هستی همچو حـیدر دلنواز

ســائـل تــو آمــده غــرق نــیـــاز

بـی پـنـاهـم بـی پـنـاهـم بـی پـنـاه            برمن مسکـین توهستی تکـیه گاه

آمــدم ســوی تـو از لــطــف الاه            سـائـلت را از کـرامت کن نـگـاه

ای که هستی در کرامت بی نظیر

در شب میـلاد خود دسـتـم بگـیر

ای که برعالم حسن هستی بصیر            در کرم در جود هستی بی نظـیر

همچو زهـرا مادرت خـیر کـثـیر            هستی از خـیل گـدایان دستـگـیـر

بـر غـلامـی تو هـسـتـم مـفـتـخـر

بر(رضا) از مرحـمت بنـما نظر

مـا گــدائـیـم گـدائـیـم گـدای دو حــسـن            زیر دین کرم و لطف و عطای دو حسن

وای اگر نان خور هر بی‌سر و پایی بشویم            روزی ما گره خورده به وفای دو حسن

زنــده و مُــردۀ مـا فــرق نـدارد فــردا            اگـر امـروز نـمـیـریـم برای دو حـسـن

تا فـدایی سـر قـاسـم و مـهـدی هـستـیـم            هست پشت سرمان دست دعای دو حسن

تا ابـد هر چه خـلیفه است فدای علی و            تا ابد هر چه کریم است فدای دو حسن

با حـسن‌های عـلی تا که رفـاقـت داریم

هـمه جـا تـا ابـد آقـایی و عـزت داریـم

بـاز هم‌ معجـزه، در دل هـیجان می‌آید            در جهان عطر دل انگـیز جـنان می‌آید

این چه سری است که امشب به مشام جانم            عـطـری از نـیـمه مـاه رمضان می‌آیـد

کـیـنه تـوزان جـمل زیر لحـد پـوسیدند            در عوض باز حسن جان به جهان می‌آید

چه گنهکار چه مؤمن همه مهمان هستند            حـضـرتِ خـیـر رسانِ هـمگـان می‌آیـد

به زمین کرده قـدم رنجه شهنشاهی که            وقت مدحـش، قـلم شعـر به جان می‌آید

باز طـوفان بلا را زده پس کـشتی دین

آمـده یــازدهـم‌ مـرشـد جـبــریـل امـیـن

نیست غم گر نکند دست کسی وا گره‌ام            نوکـر حـلـقه به گـوش حـسن سامـره‌ام

شـده‌ام شـاپـرک شـمـع وجـود پـسـرش            ایمن از بی‌کسی و درد و غم و دلهره‌ام

شده در سامره تصویر دو گنبد از نور            مثل بین الحرمین خاص ترین منظره‌ام

تا ابد هر چه گـشایش به فـدای گـره‌ای            که چـنـین کرد پـنـاهـنـدۀ این مـقـبـره‌ام

نـفـس فــاطــمـی‌اش راه نــشـانـم داد و            اربعین خورد رقـم ناب‌ترین خاطـره‌ام

شده‌ام بی‌سر و سامان دو تا شش گوشه

هرچه دارم همه قربان دو تا شش گوشه

خوش به حال شب تاری که تو گردی سحرش            کعبه یعنی دل هر کس که شد عشقت گوهرش

جان به قـربان همان گـرگ بیـابانی که            تاجِ هم صحبتیِ با تو نشـسته به سرش

پـدر و مـادر من بـاد بـه قـربـان کـسی            که گذشته است به عشق تو ز مادر پدرش

جان به قربان بزرگی که شده همچو سگان            کـاسه لـیـسیِ غـلامان تو تـنهـا هـنرش

جز تو اصلا چه سپهری است که سهمش بشود            حضرت مهدی موعود بگـردد قـمرش

من کـی‌ام مـدح شهـنـشاه سـماوات کنم

»کار من نیست که بنشینم و املات کنم»

منِ دل مُـرده که در وادی غـم‌ها ماندم            دور از فـیـض مسیحـای مسیـحا مانـدم

عـشـقـتان شد پـر پـرواز دو عـالـم امـا            مـن اسـیــر اگـر و شـایـد و امـا مـانـدم

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد            بین طـوفـان بلا بی‌کـس و تـنهـا مانـدم

اربـعـیـن رفـت و نـدادنـد محـلم اصـلا            آه از قـافــلـۀ کـرب و بـلا جـا مــانــدم

کـورتـر شد گـره‌ام هـر چه تـقـلا کردم            من فـقـط منتـظـر روضه زهـرا مانـدم

روزگاری شده که روز، شب تاریک است

خوب کن حال مرا فاطمیه نزدیک است

ای جـانِ جانِ جانِ جانم یا أباالمـهـدی            ای تـا ابـد نـام و نـشانـم یا أباالـمهـدی

وقت سحـر هر دانۀ انگـور می‌گـوید:            ای بـاغـبـانِ مـهـربـانـم یا أبـاالـمـهدی

این آتش دیـریـنه‌ام را شعـله‌ور تر کن            بـگـذار بی‌تـابت بـمـانـم یا أباالـمهـدی

دستان تو مثـل حـسن آورده رزقـم را            ای بـانیِ هر لـقـمه نـانم یا أباالـمـهدی

قند مکرّر! یا حسن! ای حُسنِ مادرزاد            شـیـریـنیِ طـعـم دهـانـم یا أباالـمهـدی

قسمت شود در سامرا در جشن میلادت            در صحن، مولودی بخوانم یا أباالمهدی

امشب به عشق تو؛ دوباره عهد می‌بندم            با حضرتِ صاحب زمانم یا أباالمهدی

هر صبح مشتاقانه «وَاكْحَلْ ناظِري» خواندم*            روشن شـود تا دیـدگـانم یا أباالمـهـدی

بر قـامتِ زیبای فرزندت همین جمعه            آمین بگو دردت به جانم یا أباالمهدی!